" Ξύπνησα ένα πρωί και είδα ... "

Ξύπνησα ένα πρωί και είδα έναν ήλιο

πληγωμένο απ’ τη σαΐτα της δύσης,

να κλαίει ασταμάτητα πάνω στα γόνατά του.

Αντίκρισα για πρώτη φορά

το κίτρινο, ξεθωριάρικο χνώτο της ακίνητης γης.

Είδα την αυγή που έγειρε το κεφάλι της

στη σκέψη του αύριο.

Είδα τα δειλινά να κλείνουν καλά την ματωμένη καρδιά τους

και ύστερα να γέρνουν κουρασμένα στο νυχτερινό κορμί τους.

Είδα τους καπνούς των ηφαιστείων που χιονίστηκαν από το δάκρυ,

από το δάκρυ που πάγωσε στην γκρίζα ρυτίδα.

Άκουσα το κελάηδισμα ενός πουλιού

που στο άκουσμα του ο κόσμος

κλονίστηκε απ’ τα βάθρα των ατσάλινων ονείρων.

Ξαφνικά ένα σύννεφο απάντησε με αχαριστία

και βιάστηκε να διαλύσει την εικόνα.

Ο παγωμένος αέρας ξέρανε για πάντα τα χείλη μου.

Τα μάτια τρεμόπαιξαν στην θέα του φάσματος.

Η ψυχή πλανημένη στον ορίζοντα,

έδωσε την μορφή της σ’ ένα όμορφο, κόκκινο τριαντάφυλλο.

Τα πάντα γύρω μου μισ’ άνοιξαν την σκέψη σαν στόμα αμήχανο,
μπροστά στο κλάμα του ήλιου.