Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Οκτώβρης...









Φύλλα ημερολογίου - Τάσος Λειβαδίτης


Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, 
ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, 
σε δωμάτια, σε τραίνα, σε όνειρα
αλλά καμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει 
μοιάζει με το αντίο μιας ηλικίας που τέλειωσε
κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, 
ίσως μας αποδοθούν στον παράδεισο-
συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία 
όπου σκόρπισα τους στεναγμούς της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, 
αλλά και να πάει που;
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας 
μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον-
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο,
κι όταν πεθάνω θα ’θελα να με θάψουν 
σ’ ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.

" Σε νιώθω ... "


Το φως λάμπει μέσα στα μάτια σου.
Η φαντασία παίζει με την θύμηση.
Στ’ αυτιά μου φτάνουν τα ταλαιπωρημένα γέλια του αέρα.
Σε νιώθω…
Μέσα στα νερά μιας λίμνης που παγώνει απ’ το κρύο.
Σε νιώθω παντού… Πνοή μιας άρπας…
Ζείς στο τέλος μιας αυγουστιάτικης νύχτας.
Εκεί που οι μούσες σταματούν τον ξέφρενο χορός τους.
Σε νιώθω ακόμα κι όταν βλέπω τα φθινοπωρινά σύννεφα.
Όταν αναρωτιέμαι αν η άνοιξη της σκέψης μου έχει τελειώσει.
Σε νιώθω, μα δεν μπορώ να σε πιάσω,
κρύβεσαι περίτεχνα πίσω απ’ το κάθε τι
και βάζεις μια πινελιά σου για σφραγίδα.
Κρύβεσαι στην γκριζωπή αμμουδιά του χειμώνα.
Αγωνίζομαι να καρφώσω το σώμα μου στο σταυρό της καθημερινότητας.
Ο κύκλος όμως απέχει το ίδιο απ’ το κέντρο του.
Και η αναζήτησή μου πρέπει να συνεχιστεί αδιάκοπη.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

" Το μεταξύ φωτεινό διάστημα λέγεται ζωή "


Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο.
Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο.
Το μεταξύ φωτεινό διάστημα λέγεται ζωή ...

Νίκος Καζαντζάκης

" Θα ήθελα ... "


"Θα ήθελα ...", 
τι κουτό, σπάταλα ευγενικό και παρηγορητικό 
– τόσες τσαλαπατημένες ευχές σε μια λέξη. 
Αν ήθελα να πραγματοποιηθούν, 
θα χρησιμοποιούσα το απλό και κοφτό ρήμα "θέλω". 
Το ρήμα που αρέσει στα παιδιά. 
Ξέρεις τι θα ήθελα; 
Να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι οι επιθυμίες απλώς υπάρχουν. 
Όπως υπάρχουν ρούχα. Χέρια. Μαλλιά. 
Τα αγγίζεις, σε αγγίζουν κι αυτό είναι όλο.
Θα ήθελα να ακολουθήσεις τη διαδρομή του μυαλού μου και να με εντοπίσεις. 
Γρήγορα αν είναι δυνατόν. 
Τώρα.

Αμάντα Μιχαλοπούλου

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

" Μαθαίνεις "


Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι.
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια.
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια.
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού.
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ.
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις.
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη.
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις.
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Χόρχε Λούις Μπόρχες

" Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις ... "


Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις: 
Ο φόβος και η αγάπη. 
Όταν φοβόμαστε απομακρυνόμαστε από τη ζωή. 
Όταν είμαστε ερωτευμένοι, 
είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή 
με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή. 
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, 
σε όλο του το μεγαλείο και με όλες μας τις ατέλειες. 
Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, 
δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους 
ή στις δυνατότητές μας να δημιουργήσουμε. 
Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο 
βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι 
απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή».

John Lennon