Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

" Το μεταξύ φωτεινό διάστημα λέγεται ζωή "


Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο.
Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο.
Το μεταξύ φωτεινό διάστημα λέγεται ζωή ...

Νίκος Καζαντζάκης

" Θα ήθελα ... "


"Θα ήθελα ...", 
τι κουτό, σπάταλα ευγενικό και παρηγορητικό 
– τόσες τσαλαπατημένες ευχές σε μια λέξη. 
Αν ήθελα να πραγματοποιηθούν, 
θα χρησιμοποιούσα το απλό και κοφτό ρήμα "θέλω". 
Το ρήμα που αρέσει στα παιδιά. 
Ξέρεις τι θα ήθελα; 
Να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι οι επιθυμίες απλώς υπάρχουν. 
Όπως υπάρχουν ρούχα. Χέρια. Μαλλιά. 
Τα αγγίζεις, σε αγγίζουν κι αυτό είναι όλο.
Θα ήθελα να ακολουθήσεις τη διαδρομή του μυαλού μου και να με εντοπίσεις. 
Γρήγορα αν είναι δυνατόν. 
Τώρα.

Αμάντα Μιχαλοπούλου

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

" Μαθαίνεις "


Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι.
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια.
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια.
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού.
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ.
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις.
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη.
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις.
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Χόρχε Λούις Μπόρχες

" Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις ... "


Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις: 
Ο φόβος και η αγάπη. 
Όταν φοβόμαστε απομακρυνόμαστε από τη ζωή. 
Όταν είμαστε ερωτευμένοι, 
είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή 
με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή. 
Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, 
σε όλο του το μεγαλείο και με όλες μας τις ατέλειες. 
Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, 
δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους 
ή στις δυνατότητές μας να δημιουργήσουμε. 
Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο 
βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι 
απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή».

John Lennon 

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Χαμογέλα... / Smile...


Σε μια χώρα που πάψανε να χαμογελάνε οι άνθρωποι, 
δεν είναι επικίνδυνο να κυκλοφορεί κανείς;
 (Σταύρος Μιχαλαριάς - συντηρητής έργων τέχνης)



Ό,τι θέλεις θα το πάρεις ευκολότερα με το χαμόγελο 
παρά με το σπαθί σου. (Σαίξπηρ)






Κανείς δεν έχει τόση ανάγκη από ένα χαμόγελο, 
από εκείνον που δεν του απέμεινε κανένα για να το χαρίσει.





Πριν φορέσεις το κατσούφιασμα, 
γίνε απολύτως σίγουρος ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα χαμόγελα.
 (Jim Beggs)



Η πιο χαμένη απ’ όλες τις μέρες μας 
είναι εκείνη που δεν καταφέραμε να χαμογελάσουμε σ’ έναν άνθρωπο.









Χαμογελώντας μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες σου, 
ανακαλύπτεις πως εξαφανίζονται.



Ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτα, κι όμως είναι πολύτιμο. 
Πλουτίζει εκείνον που το δέχεται, χωρίς να φτωχαίνει εκείνος που το δίνει. 
Δεν διαρκεί παρά μονάχα μια στιγμή, 
αλλά η ανάμνησή του είναι πολλές φορές αιώνια. 
Ένα χαμόγελο αναπαύει τον κουρασμένο, 
δίνει θάρρος στον απογοητευμένο, παρηγορεί τον λυπημένο, 
αναπτερώνει την αισιοδοξία και δημιουργεί την ευτυχία στο σπίτι. 
Κι όμως δεν δανείζεται, δεν κλέβεται, 
δεν αγοράζεται, δεν παίρνεται εκβιαστικά, 
γιατί είναι κάτι που έχει αξία όταν δίνεται.
 Κι αν καμιά φορά συναντήσετε κάποιον άνθρωπο 
που δεν σας χαρίσει το χαμόγελο που αξίζετε, 
φανείτε γενναιόδωροι κι ανώτεροι άνθρωποι 
και δώστε του εσείς το δικό σας,
 γιατί κανένας δεν το έχει τόση ανάγκη, 
όσο εκείνος που δεν μπορεί να το δώσει.

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Παίρνω μια κιθάρα,
χτυπώ για μια ακόμη φορά την χορδή της καρδιάς
και την αφήνω να πάλλεται.


Αγγίζω το πιάνο, πατώ ένα πλήκτρο του χθες
και ξαν’ ακούω παλιούς σκοπούς,
μελωδίες δεμένες με όσα έκανα και ονειρεύτηκα.


Χτυπώ με δύναμη το τύμπανο
και εκείνο βγάζει έναν ήχο μακάβριο σαν το χθες,
τρεμουλιαστό σαν το αύριο, μονότονο και κούφιο σαν το σήμερα.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

" Το ταξίδι που λέγαμε.. "


Είναι άνοιξη! Απόβραδο. 
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. 
Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά. 
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, 
παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου 
και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. 
Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους 
να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. 
Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν.
Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. 
Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.
Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; 
Πως να ποτιστούν τα όνειρα... 
Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις. 
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. 
Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.
-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, 
που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! 
μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.
- Αμέ Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

" Σσσσςςς .... "


Σσσσςςς....
τα όνειρα κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο.

Είναι αργά.

Το μόνο που μπορείς να ακούσεις,
είναι οι σκιές των πραγμάτων που ήθελες,να κινούνται έξω από το παράθυρό σου.

Ησύχασε. Θα φύγουν.

Έρχονται κάτι νύχτες σαν και αυτήν,να σου θυμίσουν όλα αυτά που δεν είσαι.
Και που δεν θα γίνεις ποτέ.

Μην φοβάσαι. Δεν μπορούν πλέον να σε αγγίξουν.

Κλείσε τα μάτια και αφήσου.

Βυθίσου στην απραξία του είναι σου.   Στην αταραξία της συνείδησης σου.

Και άσε τον χρόνο, αιώνιο φίλο και εχθρό σου, να κυλήσει.

Να κυλήσει μέχρι εκεί, που τίποτα δεν θα έχει σημασία πια.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

" Η αγάπη "


Δεν μπορεί κανένας να δώσει κάτι που δεν κατέχει.
Για να προσφέρεις αγάπη πρέπει να κατέχεις  αγάπη.

Δεν μπορεί κανένας να διδάξει κάτι που ο ίδιος δεν καταλαβαίνει.
Για να διδάξεις την αγάπη, πρέπει να κατανοείς την αγάπη.

Δεν μπορεί κανένας να μάθει κάτι που δεν έχει μελετήσει.
Για να μελετήσεις την αγάπη πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη.

Δεν μπορεί κανένας ν' αξιολογήσει κάτι που δεν αναγνωρίζει.
Για ν' αναγνωρίσεις την αγάπη, πρέπει να είσαι δεκτικός στην αγάπη.

Δεν μπορεί κανένας να 'χει αμφιβολίες 
σχετικά με κάτι που θέλει πολύ να εμπιστεύεται.
Για να εμπιστευτείς την αγάπη, πρέπει να έχεις πειστεί για την αγάπη.

Δεν μπορεί κανένας να παραδεχτεί κάτι που σ' αυτό δεν ενδίδει.
Για να ενδώσεις στην αγάπη 
πρέπει να είσαι ευάλωτος απέναντί της. 

Δεν μπορεί κανένας να ζήσει κάτι 
που δεν έχει αφιερώσει τον εαυτό του σ' αυτό.
Για ν' αφιερώσεις τον εαυτό σου στην αγάπη, 
πρέπει για πάντα να ωριμάζεις μέσα στην αγάπη.

LEO BUSCAGLIA

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

" Σκισμένο ψαθάκι "


Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια 
και καταφύγια για την ψυχή μου.
Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι,
εκεί  που είναι τα πάντα τακτοποιημένα 
και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, 
μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. 
Δεν είναι για σένα η λούφα,κορίτσι μου. 
Πάλι πλαστογραφίες κάνεις; 
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. 
Δεν  πειράζει, λέω. 
Πάμε γι' άλλα. 
Όπως και να 'χει το πράμα, 
η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα. 
Όρτζα τα πανιά λοιπόν.

Αλκυόνη Παπαδάκη  

" Ψιχάλες "


Στο αδύναμο φως του κεριού
Ένα ποίημα για σένα
Στο χορό της βροχής
Ένα βλέμμα για σένα
Στον γλυκό ύπνο της σιωπής
Ένα όνειρο για σένα
Στης ζωής τον γρήγορο τόνο
Μια ανάσα για σένα
Στης σκέψης το αναφιλητό
Στης ευχής την πνοή
Στων δακρύων την αιτία
Στης ζωής μου το τέλμα
Στης καρδιάς τον βυθό
Ένα όνειρο…για σένα

Δυο βλέμματα
Βασίλης Κορλός – Ξενοφώντας Μακρόπουλος

" Αυτοσεβασμός ... "


Υπάρχει μια τιμή υπερβολικά υψηλή.
Όπου πρέπει να πληρώσει κανείς για την ειρήνη.
Και αυτή η τιμή έχει ένα όνομα ....
Αυτοσεβασμός.

Thomas Woodrow Wilson

" Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα "


Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ 
να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. 
Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. 
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει 
σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους. 
Είναι μερικοί άνθρωποι που, 
όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν  πως τους ανήκει. 
Και σαστίζουν. 
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, 
ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, 
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά. 
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια 
πως ο Θεός αγαπάει τους  μουτρωμένους. 
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους 
και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. 
Αν το σκισαν μετά, αν το 'καψαν, 
το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. 
Για να κλείσουν μάτι στο Θεό. 
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής 
και σπαρτάρισαν  μέσα στα δίχτυα της. 
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, 
το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... 

Αλκυόνη Παπαδάκη

" Ποίηση ... "


Ποίηση, δεν είναι αυτό που σου δίνει φτερά για να πετάξεις 
αλλά είναι αυτό, 
που σου μαθαίνει ότι για να πετάξεις... 
δεν χρειάζεσαι φτερά.

Kυριάκος Κυτούδης

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014


Το νυστέρι εισχώρησε βαθιά στην αγκαλιά των ερωτευμένων.
Αστόχησε όμως και δεν έφτασε ποτέ στην καρδιά.
Το φιλί μόλις που ακούμπησε τα δολερά χείλη.
Όλα μοιάζουν σαν μια αντανάκλαση.
Σαν μια αντανάκλαση ενός ήλιου χωρίς φτερά.

" Η βροχή ... "


Μ’ αρέσει τόσο πολύ η βροχή…
Είναι ένας χορός ξέφρενος μιας ομίχλης από στάλες.
Είναι μια υπολανθάνουσα αλήθεια
κρυμμένη βαθιά στην κουβέρτα του ονείρου.
Κοιτάζω τα χρώματα…
Είναι τόσο έντονα, τόσο ζωηρά.
Ξαφνικά ο ουρανός γκριζάρει.
Σαν να βαρέθηκε να ζει νέος τόσα χρόνια.
Η απόφαση του ορίζοντα να γεράσει
είναι σκαλισμένη με αδρούς χαρακτήρας
στην πέτρινη περγαμηνή της νεροποντής.
Περίτεχνος καλπασμός της ατμόσφαιρας
πάνω στα πράσινα φύλλα της τριανταφυλλιάς.
Κόκκινα τα λουλούδια της.
Απαλές χορευτικές κινήσεις του κορμιού της
με το φύσημα του αέρα.
Η βροχή μοιάζει σαν ένα κάστρο με ψηλά τείχη.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν μπόρεσες κανείς
να καταλάβει τη ζωηράδα των χρωμάτων,
πίσω απ’ το θολωμένο τζάμι.

" Το μπαλέτο ... "


Κλασική μουσική. Το βιολί, οι νότες…
Η μπαλαρίνα πεθαίνει για πάντα
όταν τα φτερά του κύκνου της
απόμειναν να κοιτούν τους προβολείς της όπερας.

Όταν θα έχω γεράσει 
και θα κάθομαι στην κουνιστή πολυθρόνα μου
ακούγοντας την αύρα του καλοκαιριού,
θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο
να μπορώ να γυρίσω,
να πιάσω το χέρι σου
και να κοιτάξω το πρόσωπο
που ερωτεύτηκα τόσα χρόνια πριν.

Σ’ έψαξα πάλι χθες,
μέσ’ στα συρτάρια της βιβλιοθήκης.
Συνάντησα μορφές του παρελθόντος, ματιές,
κλεμμένα όνειρα, φωτογραφίες, φίλους, εχθρούς.
Μα εσύ πουθενά…
Βρήκα τυχαία παλιά ημερολόγια,
ζωγραφιές και στιχάκια εφηβικά.
Μα εσύ πουθενά…
Είδα εικόνες άλλων εποχών ίσως και άλλων ζωών,
βιβλία για αγάπη να μιλούν.
Μα εσύ πουθενά…
Κι όμως εκεί, κάτω απ’ όλα και όλους,
ένα μαραμένο τριαντάφυλλο αλλά τόσο όμορφο
και πιο ’κει, μια κάρτα, δυο λέξεις…
«Σ’ αγαπώ ! ! !»

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

" Η βαρκάρισσα της χίμαιρας "


" Τα λουλούδια μεγαλώνουν με τα τραγούδια των πουλιών. "
Μου είχε πει. Και την πίστεψα.
Και μεγάλωσα κι εγώ με τα τραγούδια των πουλιών.
Ίσως δεν με οδήγησε καλά.
Ίσως, αν μεγάλωνα, με τα τραγούδια των πουλιών,
να είχα βρει άλλους δρόμους ευκολότερους. 
Όμως, δεν θα ήξερα να χαρίζομαι, με τόση απλοχεριά,
σε κάθε περαστικό.
Δε θα μάθαινα ν' αγαπώ τ' ασήμαντα.
Δε θα είχα αυτή τη περιέργεια να περιμένω, πότε θ' ανοίξει ο σπόρος,
για να δω πόσο πράσινο χωράει η ψυχή μου.
Όσο το σκέφτομαι....
Αυτή η περιέργεια τελικά ....
Αυτή μ' έβγαζε πάντα στ' ανοιχτά.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

" Βρες χρόνο ... "


Βρες χρόνο για δουλειά -
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι – 
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα -
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ’ αστέρια.

Βρες χρόνο ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να ‘σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.
τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη..
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα,
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.

Γ. Ρίτσος

" Βαρκάρισσα της χίμαιρας "


Να ονειρεύεσαι... 
μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. 
Παραπλανούν. 
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. 
Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. 
Να ονειρεύεσαι! 
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. 
Τότε σώζεσαι. 
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; 
Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! 
Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... 
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! 
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, 
είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. 
Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. 
Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. 
Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. 

Αλκυόνη Παπαδάκη 

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

" Στον ίσκιο των πουλιών "


Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. 
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. 
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. 
Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. 
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. 
Κι έρχεται ακάλεστη. 
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. 
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,ούτ' ένα λουλουδάκι. 
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» 
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. 
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. 
Που λιώνει το φεγγάρι. 
Που όλα σιγοτραγουδούν. 
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, 
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Αλκυόνη Παπαδάκη 

" Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή "


Τι φταις αλήθεια. 
Κανείς δε σου 'μαθε το δρόμο για το "εμείς". 
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". 
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, 
προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". 
Σ' έπιασε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". 
Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναζες "Αυτός! Αυτός!"  
Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς.
Τι φταις!

Αλκυόνη Παπαδάκη