Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

" Οι 3 αλήθειες ( ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ ) "


Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι. 
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. 
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.
Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο 
όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.
Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή 
που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης 
είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, 
ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.


Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν. 
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, 
θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό. 
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική 
(αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). 
Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό 
κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, 
αλλά πάντα υπάρχει. 
Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, 
αν μου συμβαίνει κάτι καλό, 
αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, 
είναι επειδή τις έχω κερδίσει. 
Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους 
και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, 
θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: 
το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. 
Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)


Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, 
αλλά ο καθένας μπορεί να μην κάνει ποτέ αυτό που δεν θέλει. 
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω. 
Αν είμαι ενήλικος, 
κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. 
Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου 
να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, 
να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, 
δεν είναι εύκολο πράγμα. 
Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.
(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).
Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” 
αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: 
το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά 
μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

" Σ’ αγαπώ !!! "


Στο άκουσμα αυτής της λέξη το κορμί πάλλεται.
Ένα τραγούδι αγγελικό τα λουλακιά σύννεφα.
Η δροσοσταλίδα γλιστρά στα πέταλα του κρίνου.
Μια αχτίδα δίνει φτερά στο κοραλλένιο αύριο.
Σ’ αγαπώ !!!
Μια λέξη στα μάτια του φεγγαριού.
Μια ανάσα ενός τρυφερού ονείρου.
Και τα όνειρα έχουν την δύναμη να σπάσουν
τον ατσάλινο κρίκο του στόματος.
Γιατί αυτά μπορούν να ζήσουν ελεύθερα.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

" Το πάθος απαιτεί χρόνο.... "


Το πάθος παράλληλα με την τρυφερότητα,
απαιτεί χρόνο.
Πρέπει να διασχίσουμε ολόκληρη την ερωτική
χώρα πριν βρούμε την φλόγα του πόθου.
Άραγε γι’ αυτό ποθεί κανείς στην αρχή
τόσο δύσκολα ότι αγαπά ;

" Παλιό τραγούδι στο δρόμο ( Τάσος Λειναδίτης) "



Τα κάγκελα του κήπου υγρά απ’ τη βροχή 
σαν τους φτωχούς που τους αφήνουν απ’ έξω
αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου 
ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα –

σαν ήμασταν παιδιά κρυβόμασταν κάτω απ’ τη σκάλα 
κι όταν βγαίναμε είχαμε αφήσει εκεί ένα βασιλικό πεπρωμένο
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
και αργότερα νέοι αγκαλιάσαμε το πρώτο δένδρο 
και του διηγηθήκαμε τα περασμένα
άχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μιαν ανάμνηση συγκινητική
κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο 
κοιτάζω τώρα με αγωνία να προχωρούν οι λεπτοδείκτες στα ρολόγια.

Ώσπου μια νύχτα ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; 
Δε θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όσων ονειρεύτηκες τρέμει μες στο τραγούδι. 
Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σα μαγεμένος. 
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου το τραγούδι σβήνει. 
Όλα χάνονται. 
Ησυχία.
Και τώρα τι θα κάνεις;

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

" Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου (Ειρήνη Φραγκάκη) "


Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα 
λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. 
Aσφυκτιούσα αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς.

Ποιος άλλωστε θα είχε την ''καλοσύνη'' να ενδιαφερθεί για μένα 
για το πως ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε; 
Ποιος θα μπορούσε έστω και μια φορά στην ζωή μου να με ρωτήσει 
για το τι πραγματικά είχε ανάγκη η ψυχή μου; 
Απολύτως κανείς. 
Κανείς μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος! 
Εκείνος που όχι μόνο νοιάστηκε για μένα αλλά 
και ό,τι έκανε ήταν πραγματικά αληθινό και βγαλμένο μέσα από την καρδιά του. 

Αυτόν τον άνδρα αγάπησα γιατί μου έμαθε τι θα πει ζωή 
και τι σημαίνει να αναπνέεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου 
όταν όλα γύρω σου γίνονται καταπιεστικά και μια θηλιά για να σε πνίξουν. 
Αυτόν που μου έδειξε τον τρόπο πώς να το κάνω
 χωρίς να έχω τύψεις ότι κλέβω... 
την ανάσα κάποιου άλλου...

" Το πουλί με τις αλήθειες (Τάσος Λειβαδίτης) "

Η λήθη σκέπασε το παρελθόν, το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι
φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και χάθηκαν
και τώρα μόνον οι αράχνες γνωρίζουν τη συνέχεια
 – αλλά η νοσταλγία για το άγνωστο μας έχει κερδίσει από παιδιά
 κι η μοναξιά μας είχε υποσχεθεί τις μακρινές αποστάσεις.  
Ω το παιδί που υπήρξαμε μ’ εκείνο το τεράστιο λαιμοδέτη
για μια τόσο σύντομη παιδικότητα. 


Κι η Μαρία που το βραδινό αεράκι 
παρέσερνε τις κορδέλες του καπέλου της
σε άλλους αστερισμούς 
– ποτέ δεν τη φτάσαμε. 
Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω. 
Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ’ ένα όνειρο
και την αθανασία σε μερικά κονιάκ.

Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δένδρο και κάτι σφύριξε.
 Ω! αν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει, 
ίσως να είχα βρει το νόημα του κόσμου.

( ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ)

" Κι όταν δεν άντεξε το δάκρυ απ’ τα μάτια κι έσταξε αρμύρα στο στόμα, 
φύτρωσαν οι λέξεις στα χείλη μας, 
πνίγοντας ένα ξεβγαλμένο – μυθικό 
Σ' ΑΓΑΠΩ . "

Νίκος Πλωμαρίτης

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014


"Ναυαγώ στο ενυδρείο της ζωής ψάχνω την αιωνιότητα· 
Δεν προφταίνω να ζήσω όσα ονειρεύομαι." 

Ειρήνη Παππά

" Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή (Αλκυόνη Παπαδάκη) "


Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς.
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι.
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά.
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας"Φάλτσο η πορεία"!! 
Κανείς δεν αμφιβάλλει πια όμως....
Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , 
όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα , 
όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , 
που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, 
παίρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.

'Οχι δεν είμαστε πικραμένοι.
Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία .
Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , 
που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης.
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας 
που ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε. 
Για το παραμύθι που δεν είπαμε. 
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ' όνειρό μας. 
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε. 
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε. 
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά της γιασεμιάς 
( άραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά). 
Για το χάδι που αψηφήσαμε. 
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας.
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , 
τρώγοντας μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε.
Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε.
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε.
Για τους φίλους που μας έδωσαν. 
Τραγουδάμε για μας.
Για το βίτσιο μας.

Για το φάλτσο μας.
Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε,"τους έμεινε μόνο η ροκιά" .

" Τα μοναχικά βήματα (Τάσος Λειβαδίτης) "

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, 
αλλά που θα την βρούμε;
Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια 
μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...
Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, 
ποιος θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...
Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων 
για να πάω στην κουζίνα για καφέ.
Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν 
και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά 
και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή 
αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.
Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης, 
έξω απ' τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια 
κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, 
που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.
Όλα θολά συγκεχυμένα... 
Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... 
ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... 
και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας 
βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας.
Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, 
μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού 
που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.
Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, 
τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου 
κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια 
έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου... 
μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;
Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους... 
μείναμε στη μέση... 
η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια.
Φίλοι παιδικοί που είστε; 
Με ποιους θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;
Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, 
οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, 
η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της...
Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... 
μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία 
και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, 
είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή.
Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; 
Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο 
που τ' ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία, 
τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες τ' αλησμόνητο πρωινό.
Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, 
οι εραστές για το παρελθόν, 
οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.
Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ' έναν τρόπο συνταρακτικό, 
με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες...
Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα...
Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... 
ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν 
παίζανε τώρα για την τύχη 
και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική...


" Η στάχτη ( Τάσος Λειβαδίτης ) "

Μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες που καθορίζουν σιγά σιγά τη ζωή σου.
Ποια ζωή σου;
Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές,
πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου.
Τι έμεινε;
Η στάχτη των περασμένων κάθεται στα έπιπλα,
θολώνει τα τζάμια, τους καθρέπτες
και πάνω τους γράφω καμιά φορά τα ονόματα εκείνων που έφυγαν.
Και άλλοτε στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάζω τους περαστικούς, να πηγαίνουν στην λήθη.
Οι γυναίκες κλαίνε θυμούμενες τα ψιθυρισμένα λόγια από παλιά ειδύλλια
Όλο ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε έναν δρόμο.
Για να πάμε που;
Λοιπόν, πού ζήσαμε;
Ούτε εδώ, ούτε εκεί.
Φτηνά ξενοδοχεία σε μακρινές συνοικίες
Με τα τραχωματικά λαμπιόνια, τους βρώμικους νιπτήρες
Όπου πάνω τους ακούμπησαν και έκλαψαν ανύποπτοι ακόμα
μελλοντικοί δολοφόνοι, οι αυτόχειρες.
Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα, βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο.
Και όπως κοίταξα τον ουρανό, Θεέ μου! Τι απεραντοσύνη; Πόσα άστρα! Με έπιασε πανικός.

Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω

" Οι εραστές ( Τάσος Λειβαδίτης) "

Οι εραστές είναι ακριβά, 
ένδοξα κύπελλα, 
όπου ο ένας πίνει τον άλλον...! 
Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους, 
βασιλικούς δρόμους
και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια κι από θρύλους πιο βαθιά...!
Κι αν καμιά φορά τους δεις να παραπατάνε 
ή να παίρνουν μονοπάτια άγνωστα και μυθικά...! 
Μην ξαφνιαστείς, 
γιατί οι εραστές είναι τυφλοί, 
με τα ωχρά τους βλέφαρα κλειστά 
ο ένας απ' τη λάμψη του άλλου..! 
Οι εραστές δε βλέπουν, 
μόνο αγγίζονται, 
μα οι ρόγες των δακτύλων τους είναι τα ίδια τα πελώρια, 
τα πάντα έκπληκτα, μάτια του Θεού...! 
"Τάσος Λειβαδίτης"


 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

" Αν... ( Αλκυόνη Παπαδάκη ) "


"Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, 
όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, 
για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι… 
Τι απερισκεψία κι αυτή! 
Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών 
και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα 
και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν… Αν…
Αν ήταν όλα… αλλιώς!
Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως 
που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;"

" ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ "


Το δρομολόγιο της αγάπης στο ανέφικτο χαράζει πορεία πραγματοποίησης.
Πράττει το δυνατό ενάντια στην έμμονη πεποίθηση του αδύνατου.
Όταν ξεγεννά η αγάπη τα όνειρα της
όλα τα ανθρώπινα δεσμά και της φύσης οι νόμοι 
απλά αδρανοποιούνται σαν να μην υπήρξαν ποτέ....
Μη κοιτάς τα σημάδια από τα κομμένα φτερά.
Η αγάπη δεν τα είχε,ούτε τα έχει ανάγκη για να πετάξει 
στους ουράνιους δρόμους της ολοκλήρωσης....
Εσένα έχει πάντα μόνο ανάγκη για να χάσει την αυτονομία της και να εξοστρακιστεί στα αστέρια... 
Εσένα που με κοιτάς με αμφισβήτηση...

" Α ν έχεις φίλους... "


Η φιλική σχέση είναι αμφίδρομη.
Κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις.
Μην το ζυγιάζεις. Άσ' το όπως πάει.
Άλλωστε το ζύγιασμα -εκτός από μικρότητα- είναι και υποκειμενικό.
(Αυτοί που το ζυγίζουν το βρίσκουν πάντοτε να γέρνει
προς τη μεριά τους).

Κάποιος είπε:
"Η φιλία είναι σαν ένας λογαριασμός τραπέζης.
Δεν μπορείς να τραβάς συνέχεια λεφτά, 
χωρίς να κάνεις και καταθέσεις.

Π. Βενέτης (Αφού μεγάλωσες ... Καλά να πάθεις)

" Η ζωή ... "


Η ζωή δεν είναι πρόβα. Η κάθε μέρα είναι πρεμιέρα.  (Ντάνιελς Π.)





Η ζωή είναι μια τραγωδία για εκείνους που έχουν αισθήματα 
και κωμωδία για εκείνους που έχουν σκέψεις.
 (Λα Μπρυγιέρ)




Η ζωή μας θα ήταν αληθινός παράδεισος, 
αν οι γονείς ήταν πάντοτε νέοι και τα παιδιά δεν μεγάλωναν ποτέ. 
(Ουγκώ)


" Όνειρα στην φωτιά "


"Κάνει τόση παγωνιά.
Κι αυτή η ψυχή μου,τι μανία.
Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί."

Αλκυόνη Παπαδάκη

" Είναι κάτι νύχτες .... (Αλκυόνη Παπαδάκη) "


"Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα."

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

" Πες μου.... "


Πάνω στα ερείπια μιας ρημαγμένη συνείδησης
βαλθήκαμε να χτίσουμε ένα κόσμο
ο οποίος να μοιάζει με ελεύθερο άνεμο
της απάτητης ψυχή μας.
Μα τα ερείπια ήταν πολλά
και ο κόσμος ένα όραμα που θάφτηκε κάτω απ’ αυτά.
Πες μου, που να στηρίξω τα όνειρά μου
όταν τ’ αστέρια πέφτουν απ’ το βάρος τους ;
Όταν ο ήλιος δύει πριν προλάβω να ερωτευτώ ;
Όταν ο άνεμος φεύγει πριν ακούσει τα μυστικά μου ;
Πες μου σε ποιόν να μιλήσω για τις ελπίδες που χάθηκαν ;
Για τα όνειρα που έγιναν εφιάλτες ;
Για τους ψεύτικους σωτήρες που με πολιορκούν ;

" Απλά… Χαίρομαι που ήσουν εσύ! "


Αυτά τα χρόνια εσύ και εγώ λέγαμε στον κόσμο…
«Αυτό είναι, είμαστε ένα.
Από ’δω και μπρος έχουμε μια κοινή ρίζα.
Είμαστε ένα ζευγάρι, μία ομάδα.
Αυτό δηλώσαμε στον κόσμο
και τον καλέσαμε να μας εγκρίνει.
Όσο κι αν ανησυχούμε από μέσα μας,
όση ανασφάλεια και αβεβαιότητα
κι αν νιώθουμε για τους εαυτούς μας,
από ’δω και μπρος θ’ αντιμετωπίζουμε τον κόσμο μαζί.
Απλά…
 Χαίρομαι που ήσουν εσύ !»

" Το ταξίδι που λέγαμε… (Αλκυόνη Παπαδάκη ) "



Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.
Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο. Με τι όμως;
Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά. Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι.
Γίναμε εργολάβοι, δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές.
Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα. 
Δεν βαριέσαι…. 
Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:
Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου. 
Λίγο το ΄χεις; 
Φτάνει που ονειρευόμαστε. 
Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας , δεν χάσαμε τα ναύλα του ονείρου. 
Κι αν τύχει εκείνη την ώρα να φιλιέται ο ήλιος με την πλανεύτρα θάλασσα, 
απλά αφήστε με εκεί… 
Είναι Άνοιξη! Απόβραδο.Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. 
Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να  κουβαλήσει τόση ομορφιά. 
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. 
Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, 
παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. 
Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν. 
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το κανα. 
Λυπήθηκα τα φίδια, που δε θα είχαν φωλιές για να κρυφτούν. 
Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το ΄κανα. 
Λυπήθηκα τ΄ αδέσποτα που διψούσαν. 
Τώρα… τώρα πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πώς να ποτιστούν τα όνειρα;
Παρ΄ όλα αυτά, δε λέω πως δε βρίσκω κάποιες λύσεις. 
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. 
Μου φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό. 
Όπως εκείνες οι στιγμές που ζήσαμε, θυμάσαι; 
Σαν ένα λουλούδι όμορφο, σαν εκείνα τα λίλιουμ στο βάζο, λευκά και πανέμορφα! 
Πού να θυμάσαι… η δική σου η αγάπη κράτησε τόσο όσο να βρεις μία άλλη αγάπη… 
κι ας έφυγα πρώτη. 
Δε σε κατηγορώ… απλά εντυπωσιάστηκα… 
πόσο εύκολα τελικά αγαπάνε και ξε-αγαπάνε κάποιοι άνθρωποι! 
Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου, 
το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται, 
περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει. 
Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω. 
Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο. 
Ακόμα κι αν το αγαπάω. 
Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… 
ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…

" Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις ( Leo Buscaglia) "


«Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος»
Και λοιπόν; Εγώ το γλεντάω αφάνταστα, ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία.
«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περαστείς για συναισθηματικός»
Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Κλαίω από χαρά , από απελπισία. Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται. Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ’ αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.
«Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»
Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή; Δεν έχω καμιά διάθεση αν ζήσω μόνος μου σ’ ένα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι.
«Όταν δείχνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου»
Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα από την ανθρωπιά σου.
«Όταν εκθέτεις τις ιδέες κ τα όνειρά σου στον κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις»
Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα.
«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου»
Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν’ αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση – αυτό δεν είναι αγάπη.
«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις»
Και «Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις»
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις , γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε…..
 Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’ αποφεύγει τον πόνο κ τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει κ δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες κ τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος……