" Το πουλί με τις αλήθειες (Τάσος Λειβαδίτης) "

Η λήθη σκέπασε το παρελθόν, το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι

φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και χάθηκαν

και τώρα μόνον οι αράχνες γνωρίζουν τη συνέχεια

 – αλλά η νοσταλγία για το άγνωστο μας έχει κερδίσει από παιδιά

 κι η μοναξιά μας είχε υποσχεθεί τις μακρινές αποστάσεις.  

Ω το παιδί που υπήρξαμε μ’ εκείνο το τεράστιο λαιμοδέτη

για μια τόσο σύντομη παιδικότητα. 

Κι η Μαρία που το βραδινό αεράκι 

παρέσερνε τις κορδέλες του καπέλου της

σε άλλους αστερισμούς 

– ποτέ δεν τη φτάσαμε. 

Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω. 

Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ’ ένα όνειρο

και την αθανασία σε μερικά κονιάκ.

Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δένδρο και κάτι σφύριξε.

 Ω! αν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει, 

ίσως να είχα βρει το νόημα του κόσμου.

( ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ)