Πάνω στα ερείπια μιας ρημαγμένη συνείδησης
βαλθήκαμε να χτίσουμε ένα κόσμο
ο οποίος να μοιάζει με ελεύθερο άνεμο
της απάτητης ψυχή μας.
Μα τα ερείπια ήταν πολλά
και ο κόσμος ένα όραμα που θάφτηκε κάτω απ’ αυτά.
Πες μου, που να στηρίξω τα όνειρά μου
όταν τ’ αστέρια πέφτουν απ’ το βάρος τους ;
Όταν ο ήλιος δύει πριν προλάβω να ερωτευτώ ;
Όταν ο άνεμος φεύγει πριν ακούσει τα μυστικά μου ;
Πες μου σε ποιόν να μιλήσω για τις ελπίδες που χάθηκαν
;
Για τα όνειρα που έγιναν εφιάλτες ;
Για τους ψεύτικους σωτήρες που με πολιορκούν ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.