" Το ταξίδι που λέγαμε… (Αλκυόνη Παπαδάκη ) "

Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.

Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.

Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο. Με τι όμως;

Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά. Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι.

Γίναμε εργολάβοι, δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές.

Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.

Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα. 

Δεν βαριέσαι…. 

Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:

Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου. 

Λίγο το ΄χεις; 

Φτάνει που ονειρευόμαστε. 

Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας , δεν χάσαμε τα ναύλα του ονείρου. 

Κι αν τύχει εκείνη την ώρα να φιλιέται ο ήλιος με την πλανεύτρα θάλασσα, 

απλά αφήστε με εκεί… 

Είναι Άνοιξη! Απόβραδο.Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. 

Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να  κουβαλήσει τόση ομορφιά. 

Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι. 

Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, 

παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. 

Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν. 

Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το κανα. 

Λυπήθηκα τα φίδια, που δε θα είχαν φωλιές για να κρυφτούν. 

Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το ΄κανα. 

Λυπήθηκα τ΄ αδέσποτα που διψούσαν. 

Τώρα… τώρα πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πώς να ποτιστούν τα όνειρα;

Παρ΄ όλα αυτά, δε λέω πως δε βρίσκω κάποιες λύσεις. 

Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. 

Μου φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό. 

Όπως εκείνες οι στιγμές που ζήσαμε, θυμάσαι; 

Σαν ένα λουλούδι όμορφο, σαν εκείνα τα λίλιουμ στο βάζο, λευκά και πανέμορφα! 

Πού να θυμάσαι… η δική σου η αγάπη κράτησε τόσο όσο να βρεις μία άλλη αγάπη… 

κι ας έφυγα πρώτη. 

Δε σε κατηγορώ… απλά εντυπωσιάστηκα… 

πόσο εύκολα τελικά αγαπάνε και ξε-αγαπάνε κάποιοι άνθρωποι! 

Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου, 

το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται, 

περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει. 

Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω. 

Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο. 

Ακόμα κι αν το αγαπάω. 

Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… 

ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…

πηγή: